ขอสาบานด้วย (มะลาอิกะฮฺ) ผู้ฉุดกระชาก (วิญญาณของผู้ปฏิเสธศรัทธา) อย่างแรง

ขอสาบานด้วย (มะลาอิกะฮฺ) ผู้ชัก (วิญญาณของผู้ศรัทธา) อย่างแผ่วเบา

ขอสาบานด้วย (มะลาอิกะฮฺ) ที่แหวกว่ายในท้องนภากาศ

แล้วพวกเขา (มะลาอิกะฮฺ) ผู้รีบรุดหน้าไปอย่างว่องไว

แล้วพวกเขา (มะลาอิกะฮฺ) ผู้บริหารกิจการ

วันซึ่งการเป่าสังข์ครั้งแรกทำให้สั่นสะเทือน

การเป่าสังข์ครั้งสองจะติดตามมา

ในวันนั้นดวงจิตทั้งหลายจะตระหนก

สายตาของพวกเขาจะละห้อย

พวกเขาจะกล่าวว่า พวกเราจะถูกให้กลับไปอยู่ในสภาพเดิมอีกกระนั้นหรือ ?

เมื่อเราได้กลายเป็นกระดูกที่ผุแล้วกระนั้นหรือ ?

พวกเขากล่าวว่า ถ้าเป็นเช่นนั้นก็เป็นการกลับไปที่ขาดทุน

ความจริงมันเป็นเพียงเสียงก้อนครั้งเดียวเท่านั้น

แล้วเมื่อนั้นพวกเขาก็จะออกมายังที่ราบโล่ง

เรื่องราวของมูซาได้มาถึงได้มาถึงเจ้าแล้วมิใช่หรือ ?

ขณะที่พระเจ้าของเขาทรงเรียกเขาที่หว่างหุบเขาฏวาอันบริสุทธิ์

เจ้าจงไปหาฟิรเอานฺ เพราะเขาละเมิดฝ่าฝืน

แล้วจงกล่าวว่า ท่านประสงค์จะซักฟอกไหม ?

และจะให้ฉันนำท่านไปสู่พระเจ้าของท่านไหม ? เพื่อท่านจะได้ยำเกรง

แล้วมูซาก็แสดงให้เขาเห็นสัญญาณอันยิ่งใหญ่

แต่เขาได้ปฏิเสธและดื้นดัน

แล้วเขาก็ผินหลังกลับหนีออกไปอย่างเร็ว

แล้วเขาก็ได้เรียกชุมนุม แล้วประกาศออกไป

แล้วกล่าวว่า ฉันคือพระเจ้าสูงสุดของพวกท่าน

ดังนั้นอัลลอฮฺจึงคร่าเขาเป็นการลงโทษที่เป็นแบบอย่างทั้งในปรโลกและในโลกนี้

แท้จริงในการนี้ย่อมเป็นข้อเตือนใจสำหรับผู้ยำเกรงของอัลลอฮฺ

พวกเจ้าลำบากยิ่งในการสร้างกระนั้นหรือ ? หรือว่าชั้นฟ้าที่พระองค์ทรงสร้างมัน !

พระองค์ทรงยกให้มันสูงขึ้นแล้วทรง ทำให้มันสมบูรณ์

และทรงทำให้กลางคืนของมันมืดทึบ และทรงทำให้ความสว่างของมันออกมา

และหลังจากนั้นทรงทำให้แผ่นดินเป็นพื้นราบเรียบ

ทรงให้ออกมาจากแผ่นดินเป็นน้ำของมัน และทุ่งหญ้าของมัน

ส่วนเทือกเขานั้นทรงทำให้มันมั่นคง

ทั้งหมดนี้เป็นปัจจัยยังชีพสำหรับพวกเจ้า และสำหรับปศุสัตว์ของพวกเจ้า

ดังนั้นเมื่อความหายนะอันใหญ่หลวงได้เกิดขึ้น

เป็นวันที่มนุษย์จะนึกถึงสิ่งที่เขาได้ขวนขวายไว้

และนรกหรือเปลวไฟจะถูกเผยให้แก่ผู้ที่มองมัน

ส่วนผู้ที่ละเมิดฝ่าฝืนนั้น

และเขาได้เลือกเอาการมีชีวิตอยู่ในโลกนี้

ดังนั้นนรกหรือเปลวไฟคือที่พำนักของเขา

และส่วนผู้ที่หวาดหวั่นต่อการยืนเบื้องหน้าพระเจ้าของเขา และได้หน่วงเหนี่ยวจิตใจจากกิเลสต่ำ

ดังนั้นสวนสวรรค์ก็จะเป็นที่พำนักของเขา

พวกเขาจะถามเจ้าถึงยามอวสาน (วันกิยามะฮฺ) ว่า เมื่อใดเล่ามันจะเกิดขึ้น ?

ด้วยเหตุอันใดเจ้าจึงชอบกล่าวถึงมันนัก ?

ยังพระเจ้าของเจ้าเท่านั้นคือวาระ

ความจริงเจ้าเป็นแต่เพียงผู้ตักเตือนแก่คนที่หวาดหวั่นมัน (วันกิยามะฮฺ) เท่านั้น

วันที่พวกเขาจะเห็นมัน (วันกิยามะฮฺ) ประหนึ่งว่าพวกเขามิได้พำนักอยู่โลกนี้เว้นแต่เพียงชั่วครู่หนึ่งของยามเย็นและยามเช้าของมันเท่านั้น